Leżymy w łóżku gapiąc się w sufit i zabawiając myślami. Przybierają kształt mydlanych baniek. Lżejsze od powietrza wędrują ku górze, by rozbić się o krawędź lampy i tam dokonać swego krótkiego żywota. Niektóre splatają się ze sobą tworząc dziwne kształty, których deformację podkreśla dodatkowo ciemność nocy, inne rozpierzchają się jeszcze zanim zdążyły się na dobre utworzyć.
– …i wiesz, to nie jest tak, że ja nie wiem, czego chcę, tylko po prostu boję się rozczarowania. Buduję sobie tutaj misterny plan, wszystko jest pięknie, ładnie, a co jak nie wpasuje mi się w rzywist… – dźgam palcem w jej myśl, delikatna mgiełka spada nam na twarz.
– Dlaczego to robisz? – nic nie mówię, uśmiecham się w myślach produkując kolorową, sferyczną formę, która szybko ucieka z mojej głowy. Obserwuję ją ukradkiem – podąża wzrokiem za bańką, chwilę potem zamyka oczy.- Czuję się taka zmęczona, przytłoczona tym wszystkim, kręcę się w kółko i nie wiem, gdzie jestem, życie przecieka mi przez palce, czas ucieka, czuję, że mogłabym zrobić znacznie więcej, ale nie potrafię się za nic zabrać, demotywuje mnie pogoda, demotywuje mnie system, demotywuje mnie demotywacja, jest mi niedobrze, kotłuje się to we mnie i mam ochotę się tak po prostu wyrzygać, wyrzucić to z siebie, odetchnąć, uciec od ludzi, uciec od siebie, wznieść się ponad to wszystko i poczuć się wolna, spojrzeć z perspektywy – pokój w szybkim tempie zapełnia się bańkami – …i, jak to się mówi, odnaleźć własną drogę. I co, myślisz, że to możliwe? Nic nie mówisz, czyli, że co? Zgadasz się, czy nie chcesz mnie dobijać? – patrzy na mnie wyczekująco. Posyłam w jej stronę kolejną kolorową bańkę.
– Śpij, nie pierdol.

Śpimy.

bezmyśl bez końca
początku trąca
nucąc po cichu
to śmie szne, że
da u to pić się

rzeczywistością.

myśl przelewa się przez palce sennie, ciii…
-cho-wam pod poduszkę strzępki dnia

na potem.

Już, już masz ochotę tak po prostu zdenerwować się zaistniałą sytuacją, gdy wzrok twój pada na niego, Dzielnego Kierowcę Autobusu, Milijona Miejskiej Aglomeracji, który codziennie walczy z przeciwnościami Złego Losu. Po 40 minutach jazdy opuszczasz jego Przybytek Szczęśliwości lądując gdzieś na krańcu świata, gdzie nawet Diabeł nie mówi „Dobranoc”, a twoim jednym przewodnikiem staje się licha mapa. I właśnie wtedy w twojej głowie pojawia się myśl, że może to nie wystarczyć, bo twoje przodkinie nie polowały na mamuty, tylko zbierały jagody w lesie. „Nic to” mówisz do siebie i dzielnie ruszasz naprzód. Idziesz, szukasz, patrzysz na mapę, szukasz, idziesz, szukasz, patrzysz na mapę, rozglądasz się i uświadamiasz sobie, że jesteś w punkcie wyjścia. „Nic to” myślisz i pytasz ludzi o drogę. A wtedy Wszechświat działa potajemnie sprawiając, że oni nie wiedzą. Wtem napotykasz Staruszka, Który Wie i łzy wdzięczności cisną ci się do oczu, ale spoglądasz na zegarek i już wiesz, że i tak nie zdążysz i nie pozostaje ci nic innego jak poddać się i przekląć ewolucję.

Wsiadasz w Autobus Powrotny, marzniesz po drodze czekając na Autobus Przesiadkowy, wsiadasz w niego wraz ze swoim świeżo narodzonym Wkurvem i Przekonaniem, Że Zaraz Cię Szlag Trafi i wtedy Wszechświat znowu działa potajemnie podsuwając ci myśl o zrobieniu zakupów. Tę samą myśl podsuwa w tym czasie innym ludziom. Wiedzieni chęcią zaspokojenia jednej z najbardziej podstawowych potrzeb spotykacie się w jednej kolejce do kasy a Wszechświat działa potajemnie, by osobą stojącą tuż przed tobą był Babsztyl z kurvikami w oczach, gotowy tu i teraz zgwałcić twoją cierpliwość, czego nie omieszka za chwilę uczynić.

– Osiemnaściepięćdziesiątsiedempunktypanizbiera?